vojna-.fotkoblog.pl

Gdy świt nastaje ubrać swe myśli w tęsknoty w marzenia
Ubrać siebie w biel, zabrać z sobą natchnienia
Iść samemu w poranny spacer w zagajniki w szerokie pola
brnąć w zaspy białego śniegu
Oddech przestrzenią wzrokiem zabrać - taka moja wola
Zatrzymać siebie na chwile , odpocząć w rannym biegu

Iść marzeniami w przestrzeń gdzie piękno jest celem
Podziwiać dzieło twórcy malującego świat w bieli
Przyjmować widoki, przed sobą , być ich przyjacielem
wziąć w posiadanie piękno, tak by nikt ich nie rozdzielił

Iść ku pięknu znajdywać w śniegu ślady – o! kwiat się czerwieni
Na stokach , widać słoneczne cienie kamieni
Na krzewinkach jagody, nie spadłe jesieni
Wiatr rozwiewa biel, piękno się w oczach myli

Spoglądam w dal- tam ślady kopyt saren, skoków zajęcy
Tkają dziwny dywan , w śniegowe wzory
W dali szarością widnokrąg cały przykryty
Zatrzymać myśli, odurzyć serce , przyjąć znak pokory

Widok poranka , jego białe piękno lśni w czystości
Obejmuje to radością w pięknym sercu żywiole
Niech ten poranek, we mnie na stałe zagości
Niech trwa, niech trwa , tego chce , pragnę , tego wolę

Być w śniegu , w śród drzew, lasu , ten widok mnie omami
Rękoma , wzrokiem , sercem nieba dotykam
Chciałbym śpiewać , tańczyć w rytm zachwytami
Słuchać skrzypu śniegu , jak piękna muzyka

Czas wracać z porannego spaceru, radością zmęczony
Wracam swoimi śladami, słychać skrzyp śniegu i lodu
Zegnam las, śniegu biel - już blisko jestem domu
Mam w sobie piękno - z którym dziele się z Tobą